سیفور

تا که بر دارش برند منصور را آن حبیب واصل سیفور را

زمین فرش سیفور چون درنوشت برآورد سر صبح با تیغ و طشت

خلق عالم جملگی جمع آمدند کان شه سیفور از زندان برند

زر و زیور آرند خروارها ز سیفور و اطلس شتر بارها

کناغ چند ضعیفی به خون دل بتند به مجمع آری کاین اطلس است و آن سیفور

غبار راه تو بر تن برای حفظ شرف هزاربار نکوتر از اطلس و سیفور

چو سیفور شب قرمزی در نبَشت درافتاد ناگاه ازین بام تشت

گر نه سیفور شب سیاه شدی کی سزاوار مهد ماه شدی

«سیفود» تواضع و شهامت «سیفور» «برکان » جهل است و کودنی هست «غلیو»

وانموده حالت منصور را صاحب سر آن شه سیفور را