سیاه نامه

سیاه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم چگونه چون قلمم دودِ دل به سر نرود

سیاه نامه و جز حب تو عمل نبود چرا که نفس شریرم وقاحتی دارد

در لحد با خود مبر زنهار این مار سیاه نامه خود را بشو در بحر بی پایان صبح

شاهی سیاه نامه شد و رند و عشقباز بگذاشت نام زهد ریایی، که ننگ بود

کیست فغانی حزین مست سیاه نامه یی تا بزبان عارفان وصف کند خدای را

یارب چو من سیاه نامه کاراستم این ورق به خامه

سیاه نامه تر از وی کسیست روز حساب که نان خود خورد و در حساب خلق بود

مکش، ار به نامه ای جان رقم وفا نوشتم نه من سیاه نامه به جز این گناه دارم؟

چه ازینم که روزگار سیاه نامه گو باش روز حشر سپید

چند لوح آورد از سنگ سیاه نامه‌ای کندند بهر پادشاه