سیاه مست

ای فتنه خلایق عین سیاه مستت غوغا گرفت عالم از هوی و های زلفت

چشم سیاه مست تو یغمای دین کند آری به ترک می سزد آئین ترکتاز

دل رمیده ما را به چشم خود مسپار سیاه مست چه داند نگاهبانی چیست

چو خامه در دهن تیغ آبدار رود سیاه مست شود هر که از شراب سخن

می صبوح که در جام صبح ریخته است؟ سیاه مستی شب از می شبانه کیست؟

کیفیت بهار چو رند سیاه مست دامن کشان به جلوه ای آرد سحاب را

جویا سیاه مست ولاییم و خویش را بر خاک راه ساقی کوثر فکنده ایم

مژگان به دور او نبود چون سیاه مست چشم تو باده در رک مخمور می کند

پرستشی که مدام است می پرستی ماست شبی که صبح ندارد سیاه مستی ماست