سیاه خانه

بیهده صائب مکن ز بخت شکایت چشمه حیوان سیاه خانه نشین است

به وادیی که من از شوق گم شدم، کعبه سیاه خانه نشینی ازان بیابان است

لازم فقرست تیره رویی دارین لیلی ما بی سیاه خانه نباشد

سیاه خانه وعیدان سرخ بر دل من حریف رضوان بود و حدائق اعناب

گیتی سیاه خانه شد از ظلمت وجود گردون کبود جامه شد از ماتم وفا

سودا سیاه خانه لیلی است عاشقان زان اختیارخویش به سودا سپرده اند

جا در سیاه خانه سودا گرفته ایم از دست لاله دامن صحرا گرفته ایم

به او ز دور همه عمر عشق می بازیم سیاه خانه ی لیلی ست هند و من مجنون

سیاه خانه نشینان لامکان دشتیم ز ماهتاب چه پرتو به بام ما افتد؟

از سواد شهر بر مجنون شود عالم سیاه خانه گور تنگ باشد سیر صحرا کرده را