سیاری

ای بسا ره بین که راه خود نیافت گرچه بسیاری درین ره میشتافت

بمن ده که بسیار غم می کشم ز بسیاری غم ستم می کشم

کشیده داردست ای مایهٔ ناز که بسیاری خوری از ما شکر باز

رضی راه فنا را آنچنان در پیش بگرفتم که واپس ماند بسیاری جنید و بایزید از من

درنیاید به بغل خرمنش از بسیاری گرچه شکر لب من مور میان افتاده است

ز هرزه تازی اگر بگذرد سرشک خوش است گهر شود چو نشیند ز قطره سیاری

بعد از آن بگریست بسیاری بدرد با دلی پر خون و با رخسار زرد

مراست گریه ز بسیاری جفای رقیب مگو که از کمی لطف یار می‌گریم

چو بسیاری زهر جانب برفتند امید از جان شیرین برگرفتند

برآر از سینهٔ پرخون دمی پاک که بسیاری دمد صبح و تو در خاک