سی پاره

نهاده برآن آب سی پاره ده یکایک چو شهری و از شهر مه

پیش ازان کز گلستان بلبل کند روشن سواد فال می دیدند طفلان از دل سی پاره ام

قیصر بَدَل بت و چلیپا سی پاره دهد به دست رهبان

از جدایی قطع پیوند خدایی مشکل است گر شود سی پاره، از هم کی شود قرآن جدا؟

نه صحیفه که به ده بند یکایک بستند تا نه بس دیر چو سی پاره مجزا شنوند

عکسی است سویدای دل از نقطه خالش سی پاره دل، گرده قرآن خط اوست

بسی اندر چله سی پاره خواندم کتب آخر در این دریا فشاندم

گر برداری حاجت بیچاره ای به که خوانی چل کرت سی پاره ای

از سخن چند چو سی پاره پریشان گردی؟ مهر زن بر لب گفتار که قرآن گردی

ما کجا دست آشنا با مهره گل می‌کنیم مشورت چون غنچه با سی پاره دل می‌کنیم