سگالش

چو دیدند کردار او را سران سگالش گرفتند اندر نهان

سگالش گرفتند آن خودپسند ببستند آن هر دو تن را به بند

سگالش چنان شد دو کوشنده را که ریزند صفرای جوشنده را

چونان کز آب خیزد فواره ها بدو در از چشم بد سگالش فواره خیزد از خون

سپه بود و هم گنج آباد بود سگالش همه کار بیداد بود

شب و روز گفتارشان کار کوش سگالش ز دیدار و کردار کوش

سگالش ز سام دلاور گرفت بگفتند هر چیز رفت از شگفت

ز انواع امانی بدسگالش جدا مانده چو موم از انگبینست

ور بدی بد آن سگالش قدرا عفو فرمایند یاران زان خطا

بدو گفت داننده،فرمان توراست ولیکن سگالش چنین نارواست