سکو

هر کسی عیبی که دارد میکند پنهان ز خلق عیب جانرا در سکوت و عیب ابدان در لباس

دل اندر شادی و رامش به آرام وسکون باید زمجلس دشمن خسرو به هر حالی برون باید

جواب من همه از خامه اش سکوت آمد سلام من همه در حضرتش علیکم شد

فتح را باد بدین درگه فرخنده سکون بخت را باد بدین صدر گرانمایه مدار

انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست زانکس که سکون ازوست جوشم هم ازوست

جز گفت و شنود زینت هوش مخواه بحر گوهر، از سکوت، خس پوش مخواه

گه بکام، ز دم تا بگوش، باد عجل گه فسار ز سر تا بپای، کوه سکون

از آن تیره دل مرد صافی درون قفا خورد و سر بر نکرد از سکون

سکون دل را گویم «فلان از آن من است » چنان اگر چه نباشد، دروغ هم گویم

نه از دنیا غم اندیشم نه عقبایی‌ست در پیشم مقیم حیرت خویشم ازین پسکوچه‌ها دورم