سکبا

ایمن شوی ز سنگ سبکساران گر نشمری بسنگ سکبارم

زان پیش کز مهر فلک، خوان بره‌ای سازد ملک ابر اینک افشانده نمک، وز چهره سکبا ریخته

بر امید زعفران کو قوت دل بردهد معصفر خوردن به سکبا برنتابد بیش از این

بی سکبا آن شب بسر بردیم و آن شام بسحر آوردیم، گفتیم نبذل فیک جهد نا و لا ننقض فیک عهدنا، بلطایف قطایف و به ماجونی صابونی پناه جستیم و دست از ابای سکبای ناخورده شستیم، دل بر آن پیمان نهادیم و کاسه سکبا بدربان دادیم.

بس کس که بود گرسنه زین پیش و ز سخات سکبا همی برون دهد اکنون ز ناودان

و آنکس که این حکایت می‌کرد چنین گفت: که ذوالنون در این سخن بود که مردی درآمد، با دیگی سکبا، پیش او بنهاد. گفت: ای شیخ! من نیامده ام. مرا فرستاده اند. بدانکه من مردی حمالم و کودکان دارم. از مدتی باز سکبا می‌خواهند و سیم فراهم نمی‌آمد. دوش به عیدی این سکبا ساختم. امروز در خواب شدم. جمال جهان آرای رسول را صلی الله علیه و سلم به خواب دیدم. فرمود: اگر خواهی که فردا مرا بینی این را به نزد ذوالنون بر و او را بگوی که محمد بن عبدالله بن عبدالمطلب شفاعت می‌کند که یک نفس با نفس خود صلح کن و لقمه ای چند به کار بر.

نفس موافقت کرد. روز دیگر سکبا بساخت و پیش او بنها د، و انگشت را پاک کرد و در نماز ایستاد. گفتند: چه بود؟

هر که ز صهبا آرد صفرا کاسه سکبا پیش نهیدش

باغ آن همه نعمت، ز کجا یافت به تمّوز سکبای کفت گر نرسیده است بدربان

خار و حس می‌آید از دریا سلامت بر کنار بر سکباران کف بی‌مغز ساحل می‌شود