سپی

این روی سیه میشود، این موی سپید ناز اینهمه گر بروی یا مو داری

از خرد خواجه شو که سنگ سپید لعل شد زیر دامنِ خورشید

تو مست خواب غفلتی و از برای تو ایزد فکنده خوان کرم در سپیده دم

اسپی دارم که دم علم می سازد زین را ز پشت بر شکم می سازد

از بس که چرخ بر سر تو آسیا براند مویت همه سپید شد از گرد آسیا

در راه روزگار به میدان شرق و غرب از روز و شب دو پیک سپید و سیاه کرد

آنکه جز بید و سپیدار نَکِشت ز که پُرسَد که چرا بار نداشت

سر که سپید و رخ دشت زرد خم باده لعل آبدان لاژورد

عودم چو نبود چوب بید آوردم روی سیه و موی سپید آوردم

برخیز تا من و تو دم از جام جم زنیم وقت سپیده دم می چون سرخ دم زنیم