سپاه

از فرح فتح پارس، مطرب عشاق دوش این غزل نو نواخت، راه سپاهان گرفت

به لشکر بود نام و نیروی شاه سپهبد چه باشد چه نبود سپاه

پُردلیها امتحانگاه بلاست تیغ بر قلب سپاهی می‌زند

بدو گفت بشتاب و برکش سپاه نگه کن که لشکر کجا شد به راه

وز آنجا بیامد سوی طیسفون سپاهی پس پشت و پیش اندرون

جهان جوی برگشت از آوردگاه فرود آمدند آن دو شاه سپاه

به رستم سپرد آن زمان میمنه که بود او سپاهی شکن یک تنه

چو چهره شاه عیان گشت طرقو برخاست تو شاه را دگر از لشکر و سپاه مپرس

نگون شد سر نامبردار شاه ازو بازگشتند یکسر سپاه

شه وادی جنونم به در آی ز شهر و بنگر که ز وحشیان صحرا چه قدر سپاه دارم