سپارش

شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را آخر سپارشی کن، بی درد پاسبان را

برو تا سر پل نگهدارشان به دشمن به یکباره مسپارشان

مجال حرف سپارش نبود و بلبل بود کنون که یافته عرفی مجال، تا چه کند

سر و پای او را به بند گران ببند و سپارش به نام آوران

سرش را ز تن کن به شمشیر دور سپارش همانجای پیکر بگور

به کف خشم عنان مسپارش روی در حلم و مدارا دارش

سپارس را سپارش کرد بسیار ز یاران رخصتی گشت آن وفادار

کنون برگذشته است از شب بسی سپارش ز مردان به دست کسی

مپرس ای قاصد اهل وطن از من که من چونم سپارش نامه از اغیار گر یابی به یاران بر

سپارش بلهراسب بسته دو دست بگو این بدان شاه یزدان پرست