سپار

جان بدان عشق سپارید و همه روح شوید وز پی صدقه از آن رنگ به گلزار دهید

چون ز پیشم می‌روی جان می‌سپارم من به غم هر کرا شد عمر لابد جان‌سپاری می‌کند

ای مرغ دلت بسمل ترکان کماندار مسپار بدست دگران بسمل خود را

خود را باو سپارم و تسلیم وی شوم چون عشق گشت پادشهم هر چه باد باد

و آن کزین پایدام رسته شود بر سر اختران سپارد گام

بر اوحدی مگویید دگر حکایت من چو نماند رخت و باری که به اوحدی سپارم

بی چراغی می جهان بر دیده خسرو شب است ساقی خورشید رویی کو که بسپارد چراغ؟

مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت مگذار که گردد دو یکی پیرهنت

ای آهوی حرم بخدا میسپارمت در حیرتم که چون بسوی خیمه آرمت

دلت کو گفت تا با من سپاری اگر دل نیست جان برجاست گفتم

آریستون (به زبان یونانی: Ἀρίστων) پادشاه اسپارتا، چهاردهم یوروپونتیدس‌ها، پسر آگاسیکلس، هم دوره با آناکساندرید دوم بود.