سوی

بوی تو ره نماید ما را به سوی تو مشکی شگفت نیست که غمّاز بینمت

سپس رو سوی قبله آورد مرد برآورد از سینه آوا به درد

هر آنکو مصطفا را یافت بیشک بسوی مصطفا بشتافت بیشک

گل سوی فاخته اشارت کرد: هین نوایی که وقت کار آمد

هان ای قمر عبث به پی غدر میشوی گه در نعال و گاه سوی صدر میشوی

چو بدان چشم عبهری به سوی بنده بنگری بپرد جانش از مکان به سوی لامکان تو

از دل و جان شوی ورا طالب سوی او میل تو شود غالب

چو بشنید آن شیر با گیر و دار روان شد سوی آن ده و آن حصار

که پیدا شد آن فر شاپور شاه تو از هر سوی انجمن کن سپاه

گر سوی در آئی و بدین خانه در آئی بیرون شوی از قافلهٔ دیو ستمگار