سوگ

اگر ماندنی شد جهان بر کسی بمان در غم و سوگواری بسی

تا توانی عجز و زاری پیش گیر در حیوة خویش سوگ خویش گیر

جانا به جز از یاد تو در سر هوسم نیست سوگند خورم من که به جای تو کسم نیست

جان شیرینم نباید جز برای مهر دوست بر همام او را به مهر خویش سوگندی بود

ترا بخواهم سوگند داد و دست به دست گرفت خواهم آن خواه شای و خواه مشای

سوگند خورده‌ای که از این پس جفا کنی سوگند بشکنی و جفا را رها کنی

مجنون چو اسیر دید در بند زن را به خدای داد سوگند

تا یافت عزت از تو مکان گوالیار سوگند خورده چرخ بجان گوالیار

سوگند می خورم به الف لام میم یاد کز وی ضمیر مومن نور حکم گرفت

آنکه هم در عقل ممنوعست و هم در شرع شرک جز به ذاتش گر به عزم وقصد سوگندی خوری