سوس

زانک افیونشان درین کاسه رسید کاسه‌ها محسوس و افیون ناپدید

سوسن از دست زبان داد سرِ خوش به باد تو نگهدار زبان را که به کامی برسی

عالم معقول بر هر کس که صائب جلوه کرد بعد ازان در عالم محسوس دیدن مشکل است

شکر للّه که ما با همه عالم صلحیم جنگ با وسوسه نفس دنی ما را بس‏

نشان ای باغبان پیش خس و خارم که بی‌پایان غمی دارم تماشای گل و سوسن نمی‌خواهم

عالم از سرو قدان گر همه گلشن گردد مرغ عاشق نظرش بر گل و سوسن باشد

شهریارا به طرب باش که از دولت عشق فارغ از وسوسه بود و نبود آمده‌ایم

در دولت عشق از زر و سیم افسوس که بی نیاز گشتم

فریاد که زیر پرده مردم افسوس که پرده در ندارم

تو خوش نشسته و پیش تو ایستاده بتی به زلف مشک و به لب شکر و به رخ سوسن