سوزی

مرا سوزی شبی با خویشتن بود چو فانوس آتشم در پیرهن بود

پرده برانداز شبی شمع وار تا همه سوزیم به پروانگی

به نور او بسوزی پر خود را ز شیرینی نورش گردی عاری

آتش حرص را مزن دامن که خود اندر میانه می‌سوزی

و نماز دیگر این قوم نزدیک امیر محمّد رسیدند، و چون ایشان را بجمله نزدیک خویش دید، خدای را، عزّوجلّ، سپاس داری کرد و حدیث سوزیان‌ فراموش کرد.

دلم سوزی و این معنی رگی با جان همی دارد مکن این ناخوشی با جان که صد ره خوشتر از جانی

تا صفاتت باتو خواهد بود جمع تو نخواهی بود بی سوزی چو شمع

پای در دامن قناعت کش تا نسوزی به آتش تک و تاز

بمانی چون پیازی پوست بر پوست همی سوزی چو نبود مغزت ای دوست

چون پی یار شد چنان سوزی شب و روزش چو عید و نوروز است