سوزنده

مریز آب دو چشم از برای او در خاک که گر بر آتش سوزنده در شوی بادست

من از خاک سر کویت به خاری بر نمی‌خیزم گرم بر آتش سوزنده برخیزی و بنشانی

مگوئید آب کز آتش بسی سوزنده تر بودش همان آبی کزان مرغ دلش در سینه بریان شد

از عاجزی من جگر خصم‌ کباب است با آب‌ کند آتش سوزنده چسان بحث

به جز سوزنده اخگر گل نگنجد در گریبانم بدآموز عتابم برنتابم مهربانی را

دورست بخارا نرسد پیش تو اما سوزنده بخاری به بخارا که رساند؟

سردار چه دیبا و چه سندان گه پیکار با آتش سوزنده پرندی که تو داری

دوستان مرتضی را کرد از کوثر نصیب وز برای دشمنان، سوزنده اخگر آفرید

سپهبد براهیم زد بر سپاه چو سوزنده آتش که افتد به کاه

آه دل درویشان سوزنده چون آذر شد