سندانی

زیر زخمی ز رنج زخم بلا دیده پتکی و فرق سندانیست

گر تن خصمان او سنگی و سندانی کند در میان سنگ و سندان خصم زندانی کند

شده کهسار کافوری و آب رود سندانی در آب از بند دیماه است ماهی گشته زندانی

به دامان نطعش آویزان و دل چون‌ کورهٔ آتش ش‌و روزش ستم پتکی نمود و سینه سندانی

به گریه کوشم و پیدا بود کاثر چکند ز آب دیده من بر دل چو سندانی

پیش تیر قضای دهر هدف زیر پتک بلا چو سندانی

از آن بر سر زنندت پتک همچون پای پیل ایرا که سندانی و در تربیع شکل کعبه را مانی

تا چند بپیش طعنه خاموشی تا چند بزیر پتک سندانی

باد چون سوهان شده است و آب چون سندان شده است باد سوهانی بود چون آب سندانی بود

ز زخم ار زور سندانی نماند ز سندانی سپندانی نماند