سنبوسه

هرکه گیرد به دست سنبوسه همچو تعویذ می کند بوسه

سنبوسه که دی خواجه فرستاد به من آورد یکی شوخ پریزاد به من

آن کس که لب دلبر سنبوسه گزیده صد شکر خدا را که به مقصود رسیده

بنشست وز سنبوسه که آورد دو دانگ خود خورد و چهار دانگ را داد به من

کجا به صحبت سنبوسه ره برد آسان به فکر، کس بگشاید مگر معما را

دلبر سنبوسه پز ناگه مرا از دور دید جانب سنبوسه اش کردم اشارت لب گزید

هلا ختم است بر بوسه نهان کن دل چو سنبوسه درون سینه زن پنهان دمی که بی‌شمار آمد

بشکّر شیر رز را بوسه میداد بجرعه خاک را سنبوسه میداد

نکند میل دلش جانب گیپا و کدک هر که لعل لب جان پرور سنبوسه گزید

گر دهندت به دست بر بوسه کاه پیشت نهند و سنبوسه