سمی

گنج ایمانست زیر هر طلسم پیش عارف شد مسمی عین اسم

قاسمی بر وفای ایشانست تا ابد خاک پای ایشانست

سنگ بیداد که آن سمیبرم بر سر زد بر سر از فخر به از تاج زرش می دارم

یاسمینست آن نه ‌پیکر ارغوانست ‌آن ‌نه خط روی و پیکر کی چنین فرّ و بها دارد همی

به آروزی رخت هر گیاه که بعد از من ز خاک من بدمد ورد و یاسمین باشد

چو گرشسب کوشد به هندو دیار سمیرامس از وی بشد زخم دار

به از سرو و یاسمین به از سنبل و سمن

عر عر از سودای گل دیوانه خواهدشد مگر زان به پا قید جنونش گشته زلف یاسمین

باش تا مشکت ز برگ یاسمین آید برون بینی از تن چند جان نازنین آید برون

قاسمی، سر مگو بنا اهلان که ندارند تاب این گفتار