سمن بو

زبان بگشاد گلبرگ سمن بوی که گر از صد زبان گردم سخن گوی

خواهم هزار جان ز خدا تا کنم نثار در هر قدم که سرو سمن بوی من زند

از چنگ میازار دو گلنار سمن بوی از زهر میالای دو یاقوت شکربار

نام سمنگان، ترکیبی از سمن + گان هست، سمن ظاهراً همان گل هست که حافظ ترکیب سمن بویان رو استفاده کرده و پسوند گان در مناطقی مانند گلپایگان یا حتی شهر گوگان در آذربایجان استفاده شده‌است، پس سمنگان بنظر می‌رسد شهر یا محل گل سمن باشد.

مشگ ختن کامده خاکش عبیر خاک ره جعد سمن بوی توست

آن که بر گل گره از جعد سمن بوی تو بست رشته جان مرا در شکن موی تو بست

به باغ جان بسی سرو سمن بوی که پیش قامت رعناش پستست

چو شاه از سمن بوی گردید شاد رسیدست دستش به گنج مراد

گر تو خود بگذری، ای سرو، سمن بوی، به باغ زیر خاک قدمت لاله و ریحان روید

تنت از مویه چو موئی شد و از ناله چونال بعد ازین در غم آن سرو سمن بوی منال

برگ سمن کرده به سنبل عیان زلف سمن سای سمن بوی تو