سماک رامح

سماک رامح ار نیزه نه برخصمت کشد دائم ببرد تیغ مریخش چو حربا دست از مرفق

راس راهست از سماک رامح رمحت هراس و اهرمن را از شهاب ثاقب تیرت هوان

گر افتد ماهی رمحت به بحر آسمان شاید که در دست سماک رامح از سهمش سنان لرزد

سماک رامح از بالای افلاک ز غیرت نیزه را انداخت بر خاک

سماک رامح اگر نیزه بشکند چه عجب کنون که پیش حوادث حمایتت سپرست

تیغت سماک رامح و زو رأس را هراس تیرت شهاب ثاقب زو دیو را هوان

مدام در پی طعن است بر حسود و عدوت سماک رامح از آن روز و شب سنان گیرد

رمحت که سماک رامح او را لقب است از جوشن نُه توی فلک کرده گذر