سماحت

ای فصاحت را بیانت چون محمد را نبی ای سماحت را بنانت چون سلیمان را نگین

می در فراق مونس بیدل بود که می سرمایهی سخاوت و اصل سماحت است

همیشه تا به صلابت بود پلنگ مثل هماره تا به سماحت بود سحاب سمر

مستسقی درویش که نم در جگرش نیست او را که دهد قطره ئی از بحر سماحت

که ملک را نرساند به وحدت ملی مگر سماحت قانونگزار پاکستان

افسر، مکش از رنج طلب پای به دامن کاین خسرو ما، صاحب جود است و سماحت

کرده در عقل و دین به تیغ و قلم با شجاعت سماحت اندر هم

بکشی اهل زمین را به فلک بانگ زند مه که زهی جود و سماحت عجبا قدرت و تمکین

رفتار شاهد و لب خندان و روی خوب چون آدمی طمع نکند در سماحتش

همانا کز وقاحت او بوی سماحت همی آید.