سله

دیوانه را به سلسله عاقل همی کنند آید به دام زلف تو هر جا که عاقلیست

شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز نمی‌کنی به ترحم، نِطاق سلسله سست

برهمن کشت مرا کاش ببیند زلفت تا بداند که درین سلسله زنّاری هست

شیرمردان اندر آن در سلسله قحبگان اندر نشاط و چلچله

تن و جانی که خاک تو نباشد تن او سله باشد جان او مار

لاله گویی از سرشگ ابر دارد مرسله ابر بر چرخ از سواد لاله دارد پیرهن

تا چند دلم را به غمی رام کنی در سلسله زلف تو در دام کنی

گردن طوعِ من و طوقِ خمِ زلفِ بتان سگِ این سلسله‌ام گرچه ستمکارانند

اجل خنده زنان یعنی بپای خویش می آید بطاس این گزدم کور و بزیر سله مارگر