سلس

رهبر سالکان بود، سلسلهٔ ارادتی طّرهٔ خم به خم بکش، زلف مراد شانه کن

جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن جز سلسلهٔ نیاز در گوش مکن

هر چند که روی لاله بس دلگسلست در هجر تو چشم من زر و بیش خجلست

شمشادقدان را به گلستان خرامت موج عرق شرم به پا سلسله دارد

پرواز کنی به کام خود روز دگر پاداش چنین شبی که در سلسله‌ای

ای تو شیخ و دعوی تو نادرست سلسله میدانی آخر از که است

سلسله‌های فلک است آن دو زلف تا نکنی قصد سرش، هان و هان

از سلسله کار دل هر چند که شد مشکل زلف تو نه بگذارد کز سلسله بگریزم

خط تو غبار دارد از زلف مدام با آنکه چو بنگری ز یک سلسله‌اند

سر سلسله اهل جنون کرد مرا عشق تا برده ز دل سلسلهٔ موی تو تابم