سفن

چو مشکین آهوی تنها فتاده به سوی گوسفندان رو نهاده

از اندیشگان نامد آن شبش خواب ز اسفندیارش گرفته شتاب

گوسفندان در آن مرغزار شدند و نیکو چرا کردند که گیاه بسیار بود و علف نهمار.

چو مرغان و چون گاو و چون گوسفند همه رسته بد پیش کوه بلند

نفس جان دزدد، نه گاو و گوسفند جز ببام دل، نیندازد کمند

ز چین روی یکسر به ایران نهاد به روز سفندار مذ بامداد

کارش چو کار آصف و امرش چو امر جم سهمش چو سهم رستم و سهم سفندیار

چو لشکر بدانست کاسفندیار ز بند گران رست و بد روزگار

تو کیقباد تختی و نوشیروان تاج افراسیاب خنجر و اسفندیار تیغ

چنین داد پاسخ به اسفندیار که ای شیر دل پرهنر نامدار