سغر

در گلستان عدم چون بی‌خودیست مستی از سغراق لطف ایزدیست

به پیش آر سغراق گلگون من ندانم که باده‌ست یا خون من

مست گشت او باز از آن سغراق زفت آن وصیّت‌هاش از خاطر برفت

زان غول ببر بگیر سغراقی کان بر کف عشق از الست آمد

چون رها کردی هوا از بیم حق در رسد سغراق از تسنیم حق

ببین نیم شب خلق را جمله مست ز سغراق خواب و ز ساقی زنگ

سغراق معانی را بر معده خالی زن معشوقه خلوت را هم چشم عزب بیند

عزم دیدم چو خسک کرده، ز بس پیکان، پشت کرگ دیدم چو سغر کرده، ز بس ناوک، بر

از گفت بلی صبر نداریم ازیرا بسرشته و بر رسته سغراق الستیم

والله ملولم من کنون از جام و سغراق و کدو کو ساقی دریادلی تا جام سازد از سبو