سعدی

روشنت گردد این حدیث چو روز گر چو سعدی شبی بپیمایی

سعدی اریک چند در میدان تو اسبی براند مرکب ما پشت ریش و باره ما لنگ نیست

گِله از فراق یاران و جفای روزگاران نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی

همه عالم به عشقبازی رفت نام سعدی که در ضمیر تو نیست

سعدی مبر اندیشه که در کام نهنگان چون در نظر دوست نشینی همه کام است

چرخ شنید ناله‌ام گفت منال سعدیا کآه تو تیره می‌کند آینه جمال من

دلیل روی تو هم روی توست سعدی را چراغ را نتوان دید جز به نور چراغ

سر ارادت سعدی گمان مبر هرگز که تا قیامت از این آستان بگردانی

ز دوستان که تو را هست جای سعدی نیست گدا میان خریدار در نمی‌گنجد

هم از بخت فرخنده فرجام توست که تاریخ سعدی در ایام توست