سست

گسست و به خاک اندر آمد سرش سواران گرفتند گرد اندرش

پست گردد قد جَبّاران چو بِفزایی کمان سست گردد دست مکاران چو بگشایی‌ کمین

حکیمی گفت: کسی که پیوسته سستی کند، آرزویش ناکام ماند. کسی که تمامی نیروی خویش به کار برد، مراد حاصل آرد.

زده جوش از دو سو طوفان پولاد ز بس لرزه، زمین شد سست بنیاد

چون دلش از رشته توحید رست رشته آمیزش وحدت گسست

تو بدان منگر که من عقد نشاط خویش را از جفای دوستان از دیدگان بگسسته‌ام

گسسته بیخ این نیلی حصارم شکسته شاخ دور روزگارم

چنین داد پاسخ بدو شهریار که مانا شدی سست در کارزار

لرزد دلم ز قامت خم همچو برگ بید دیوار پی گسسته پناه کسی مباد

اگر فرزند تو بودم چرا ایدون چو بد مهران ز من پیوند بگسستی؟