سزا

ز شیرین بر زبانش نام هم نیست سزای نامه و پیغام هم نیست

شکوه‌ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست هیچ‌کس چون خود نمی‌داند گناه خویش را

بباید بسته پیش از اسبش آورد به شمشیرش همی شاید سزا کرد

هر طبع که بود کم توانست اوصاف تو در خور سزا کرد

آنچه از آن سزار است به سزار و آنچه از آن خداست به خدا واگذار کنید

عقل گوید کین نه آن حیرت سراست که سزا گستاخ‌تر از ناسزاست

آنان اهل نعمتند، و اینان سزای محبت. آنان اسیران بهشتند، و اینان امیران بهشت.

گر بگویم آنچه آن شد را سزاست خلق را یارای فهمیدن کجاست

سزای تو زآن پس رسانم به تو کزاین گفته من بد گمانم به تو

از درون خویشتن جو چشمه را تا رهی از منت هر ناسزا

به غیر اینکه سزا نیست ذات حقش خواند هرآن چه عرضه کنم در ثنای او است حقیق