سرگرانی

کلیم رنجش یار بهانه جو از ما عبث نبود تلافی سرگرانی بود

به بردباری تمکین به سرگرانی ناز به پرده‌داری ناموس و دیده‌بانی عار

این شیوه از که آموخت چشمان تو که دارد ‏ با دوست سرگرانی با غیر مهربانی

سپهر سبک سیر صد سرگرانی که از سست عهدی و از بی وفایی

دل مینای می‌باید که باشد صاف با رندان دگر هرکس که باشد گو چو ساغر سرگرانی کن

خطش اگر دمید چه حاصل که از غرور با عاشقان بجاست همان سرگرانیش؟

شد عمر و سرگرانی او برطرف نشد بر من به قدر مرتبه عشق ناز کرد

سرگرانیم از وفا و شرمساریم از جفا آه از ناکامی سعی تو در آزار ما

سرگرانی گر از زمانه چه باک الکریم من اللئیم نفور

مرا نتوان به نازو سرگرانی صید خود کردن نگردم گرد معشوقی که گرد دل نمی‌گردد