سرگران

کلیم آن گردش چشم و نگاه دمیدم کم شد چو ساقی سرگران افتاد ساغر دیر می‌گردد

گر ببیند ساعد و تیغ تو را کی به کشتن سرگرانی می‌کند

از تو چو نیلوفر است گنبد نیلوفری روی سیه، گوژپشت، قد دو تا سرگران

کند گر باده با این سرگرانی در قدح ساقی به لب مشتاق جانم دانم از رنج خمار آید

بِنای تن، همه بَهرِ خوشی نساخته‌اند وجودِ سر، همه از بهرِ سرگرانی نیست

تا چند سرگرانی، با بیدل حزینت؟ خونش توگر نریزی ، عاشق شکار دیگر

اگر پاره کرم یخه بجا بو که وامو آسمان پرسرگران بی

سینه‌ها مشبک شد از خدنگ مژگانت حال ما نمی‌پرسی این چه سرگرانی‌هاست

نه اکنون مست نازت ای بت نامهربان دیدم تو را تا دیدم از جام تغافل سرگران دیدم

ببین حالم زبون آن شب چه سان بود؟ که با من بخت من هم سرگران بود!