سرک

ز بس که حسن غیور تو سرکش افتاده است ترا نگاه به طرف کلاه نتوان کرد

ز افتخار کند سرکشی نه از تندی هر آن سمند که همچون تو شهسوار کشد

تا تو مغرور سرکشی شده ای بر نهاد تو عافیت نه رواست

همچو قمری گردن ما در خم طوق وفاست صید ما را سرکشی از حلقه فتراک نیست

کند هراس تو آن لحظه سرکشان را نرم کند نهیب تو آن وقت تو سنان را نرام

ز خوی سرکش خوبان ملایمت مطلب که نخل موم ز آتش برون نمی آید

ای فزون از عرش و کرسی پایه ات کم مبادا از سرکس سایه ات

ببینیم روی منوچهر باز کشیم از کف سرکشان جام ناز

مدار از چرخ چشم مردمی کاین شعله سرکش به خاکستر نشاند هر که را از خاک بردارد

ندیده چین جبین از بتان هند کسی کم است سرکه درین ملک و قند بسیار است