سروناز

راست گویم سروناز بوستان بس خجل از قامت رعنای تست

تو سروناز بستانی حقیقت شدم خاکت گذر بر سوی ما کن

خلقی به دام بسته و خود همچو سروناز بنگر چگونه سر خوش و آزاد می‌رود

آن سروناز بین که چه خوش راست قامتست چون بگذرد به باغ ز قدّش قیامتست

بادا فدای قامت طوبی خرام او هرجا که سرونازی و شمشاد نورسی است

سروناز من، که سوی باغ شد دامن کشان طعنها بر نازنینان چمن خواهد زدن

فدای ناز تو ایسرو نازنینان اند که خوش تر از تو درین باغ سروناز نرست

سروناز از رشک قدت پا به گل اندر چمن در غمت آسیمه سر صبح و پسین است آفتاب

ای سروناز رونق بستان ما توئی ای نور دیده شمع شبستان ما توئی

خاک گشتم در رهت بگذر به من ای سروناز پیش ازان روزی که آیی و نیابی گرد من