سروقت

گر به سروقت شهیدی زند از مهر قدم نیست جز تیغ ستم

سرخوش از وصل زلیخا و عزیزی در مصر یوسفا کی تو به سروقت پدر می‌آیی

بشیری بشارت ده از ماه مصر به سروقت مهجور کنعان رسید

به سروقتشان خلق کی پی برند که چون آب حیوان به ظلمت درند

قدم گر رنجه فرمودی به سروقت من از یاری رقیب آن روز دور از بار و گل بی خار بایستی

کی هراسان شوم از حول نکیرین به قبر گر به سروقت من آشفته یاری برسد

چون حسین آمد به سروقت جوان خویشتن دید پا تا سر به خون جسم شریفش مال مال

سایه افکنده مرا بر فرق پیر میکده شیخ کامل پی به سروقت مرید آورده است

«... ساعت دو در میدان اتوال انتظارش را می‌کشید. مادلن همیشه سروقت در وعده‌گاه حاضر می‌شد.

صائب ز گرمخونی من می شود عقیق سنگ ملامتی که به سروقت من رسد

که می آید به سروقت دل ما جز پریشانی؟ که می پرسد به غیر از سیل راه منزل ما را؟