سرمه ای

نمی بیند به قدر سرمه ای فیض از سواد هند درودی باد از چشم ترم خاک صفاهان را

ضایع مکن که حرف بود در بصر کمال چشم تو سرمه ای که از آن خاک گو گرفت

هما را آشیان می بود اگر در طور همت جا به سنگ سرمه ای کی می کشید از استخوان منت

چند گوییدم که رفت از گریه چشمت، سرمه ای کن من برین ظالم همی خواهم به جای سرمه داغی

ز خط سبز شد فیروزه ای لعل نگار ما جواهر سرمه ای می خواست چشم اشکبار ما

خط مشکین خواست عذر آن عذار ساده را سرمه ای در کار بود این چشم برف افتاده را

در حساب است از من سرگشته هر جا سرمه ای است دیده خورشید می داند غبار کیستم

تا صبا برد از صفاهان سرمه این مژده را شد ز نور دیده روشن چراغان هر دیار

به ز خاکستر نباشد سرمه ای آتشین را از سیه روزان نمی باید به استغنا گذشت

گرم چون خورشید یک بار از در یاری درآ سرمه ای شد چشم روزن ها ز آه و دود من