سرمنزل

گوشهٔ عزلت بود سرمنزل عزت رهی گنج گوهر بین که در کنج خراب افتاده است

گمان مبر که به سرمنزل مراد رسی مکن خیال که کردی ز عمر برخوردار

ما جنون آوارگان‌، آشفتگی سرمنزلیم در خم دامان زلفی‌گرد ما خواهد شکست

بستم در دل بر رخ یادش که مباد با غیر قدم نهد به سرمنزل من

همت خویش قوی دار که مرغ دل تو جز بدین بال به سرمنزل عنقا نرسد

من برخی شبم که یکی پرده افکند بر قصر پادشاه و به سرمنزل گدای

مرا سرگشتگی نگذاشت بر زانو گذارم سر خوشا منصور کز دارفنا سرمنزلی دارد

سرمنزل توست بی‌نشانی گرد ره کیست کاروان‌ها؟

رفت مجنون ز پی لیلی اگر اندر حی ما سراپرده به سرمنزل سلمیٰ زده‌ایم

جادهٔ سرمنزل ما صد بیابان سعی داشت بیدماغیهای فرصت چون شرر یک گام کرد