سرمایه

دل رفت به بازار که تا عشوه فروشد سودش غم عشق آمد و سرمایه زیان کرد

سرمایه ی عمر رفت بر باد بنیاد وی افکنم بر آبی

سرمایهٔ طاعات ببازار معاصی بردیم و همین حسرت و اندوه خریدیم

آنی ز روز بخت تو در بایهٔ شهور روزی ز ماه عمر تو سرمایهٔ سنین

داد سودای دل‌اندوزی سر زلف تو بر باد سرو من آزاده را نبود سر سرمایه‌داری

هر کس که بعهد دوستی پایه نداشت در دست برای سود سرمایه نداشت

نه نداری ز ملک سرمایه نه نداری ز شرع پیرایه

طلب سرمایهٔ عشقی به درس لهو کمتر رو مبادا طفل خواهش را هوس پرور کند بازی

تو ندانسته ای که زین شباب بضاعتی مزجاتست و شین شیب سرمایه و پیرایه نجاتست؟ پس گفت ای جوان بشنو و یادگیر و این قطعه را مؤدب و استادگیر.

از تو ای سرمایهٔ فتح و ظفر تخت احمد شاه را شانی دگر