سرم

چشم صائب از سوادش سرمه چین روشن و پاینده باد آن سر زمین

وصال سیمبر تو که چون زر است عزیزا میسرم شود، ار گرددم میسر زر

سر نهم آن جا که سرم مست شد گوش نهم سوی تنن تنتنن

در سرم هست که سر در سر کار تو کنم جان نخواهم که بود بی رخ تو در بدنم

جز غبار نبرد تو نبرد دیدهٔ عقل سرمهٔ دیدار

مردم ازین الم: که نمردم برای تو ای خاک بر سرم، که نشد خاک پای تو!

شب گذشته مرا می گذشت بر خاطر که چیست موجب یخ بند و علت سرما

خاک عالم بر سرم از دست تو آه از بیداد و خوی پست تو

گفتی که شوم سرمست، گیرم بدو بوست دست از بهر چه خواهی بست، عهدی که نمی پائی

شود بار دلم آن را که از دل بار بردارم نهد پا بر سرم از راه هر کس خار بردارم