سرفرازی

کبر و ریا نمیکنم بر در کبریای او عزت و سرفرازیم مسکنت است و خوارئی

از تأمل پایه معنی به گردون می رسد سرفرازی نخل را صائب ز پا افشردن است

مرا چون سیدا در باغ عالم سرفرازی ده میان عندلیبان سبز گردان آشیانم را

به کسب رشد می کردند بازی به شاگردی همت سرفرازی

چو باد ار طلب میکنی سرفرازی منه دل برین خاک و بگذر، که رستی

سرفرازی ز قدت رتبه دیگر دارد سرو و شمشاد گر از پای نشینند رواست

ما را ز غم تو نیست عاری با عشق رخ تو سرفرازیم

تو رادر جهان سرفرازی دهم ز زر و گهر بی‌نیازی دهم

چو هدهد کنون می‌کنم سرفرازی به خاک کف پای بلقیس ثانی

گویند کیست در شهر، غارتگر شکیبت سروی ست سرفرازی، شوخی ست خوش ادایی