سرشتن

چون آب و گل قالب او را بسرشتند با آب وگل آمیخته شیر وشکر آمد

آن را که گل بخمر سرشتند کی رسید فیض از زلال جرعه ی جام طهور تو

ده و شهر و دز هر چه دیدند پاک بکندند و با خون سرشتند خاک

بعشقش در ازل خاکم سرشتند ملامت گر کنی چندم ملامت

گر سرّ این رموز بدانی وجود عشق پیش از سرشتن گِل حوا و آدم است

صد رنگ بیامیزم چه سود که در تو مهری که نبوده است سرشتن نتوانم

یکی بت سرشتند مانند او چه گویند بوده ست چون کند او

زان مایه که طبع‌ها سرشتند ما را ورقی دگر نوشتند

می ده که داد مژدۀ رحمت مرا سروش روزی کزین سلاله سرشتند طینتم

زین صرفه که در طینت ایام سرشتند در باغ جهان مایه اگر هست ثمر نیست