سرسری

واسطه ی عاشقی جنبشِ دردی بود عاشقِ بی درد را عشق بود سرسری

گر بجنبانی سری در من سر عالم شوم زانکه سر جنبان تو کاری نباشد سرسری

بیچاره من، فلک زده من، شور بخت من سرگشته حوادث این دهر سرسری

مفخر جان شمس دین عقل به تبریز یافت آن گهری را که بحر در نظرش سرسریست

ندارد تلخکامی سرسری نگذشتن از حالم سیاهی کرده‌ام چون کاسهٔ شیری‌ به تاریکی

از سر سر در گذر چون عاشقان عشقبازی نیست کار سرسری

صد بر و بحر و چرخ و فلک در فضای غیب در پا فتاده باشد چون نقش سرسری

در وصف دست تو نتوان رفت سرسری خود چون نهند سرسری اندر بحار پای

ما که و اختیار چه، کاین شجره است آن ما بد پسران خانه کن، باد سران سرسری

خالی روان او ز هوسهای بیهده فارغ زبان او ز سخنهای سرسری