سردستی

رستن ز جهان شک هرگز نبود اندک خاک کف پای شه کی باشد سردستی

چون شبنم گل برسردستیدقضا را چون آب اگر در دل آهن بگریزید

چو من گنجی که مهرم خاک نشکست به سردستی نیایم بر سر دست

شاهیم نه سه روزه لعلیم نه پیروزه عشقیم نه سردستی مستیم نه از سیکی

نیاورد بتو داعی ثنای سردستی ولیک ورد دعا ازمیان جان آرد

آن کلک را که دست تو سردستیش گرفت آگه نیی که خلق همی زو چها برند

نبخشیدی به مگن یکبار، جام باده خود را نمی گیری سردستی چرا، افتادهٔ خود را

ای شب ز می تو مر مرا مستی نیست بیخوابی من گزاف و سردستی نیست

سردستی که فشاندند به عالم رندان زاهدان در کمر سبحه صد دانه زدند

باده‌ای چند خورد سردستی سوی صحرا شد از سرمستی