سردر

آمدم تا افکنم یک یک به راه توسنت اینکه یک سردر بدن دارم بود گر سد هزار

گر برآید از سردردی یک آه می‌برد بوی جگر تا پیش گاه

به اصفهان، مردی سردرد گرفته بود. فلفل و قرنفل ضماد سرخویش کرد. طبیبی چون شنید، بگفت: سری را که خواهند در تنور نهند چنین کنند.

خاکی است این جهان که به بادی معلق است بس خاکسارم، ار به جهان سردرآورم

پس بناهای نوآیین ساخت اندر اسپهان چون بنای چل‌ستون و سردر نقش جهان

بلای عشق اگر اشتاب داری بسوزد زانکه سردرخواب داری

و هر ساعت ازین نوع هیزمی دیگر زیرِ آتش طبیعت او می‌نهاد تا چندانش به موم روغنِ حیل و لطافت بمالید که هم نرم شد و سردر آورد.

به دستش یکی دشنه ی سردرو چو در پیکر آسمان ماه نو

گرنه سردر راه عشق او رود آن سرکمتر زپا هیچست هیچ

ختم کن عطّار و سردرکش بجیب تا بیابی بوی اسرارش ز غیب