سرد

دل فسرده بحالش رواست گریه ولی سپند را چکند مجمری کش اخگر نیست

همانا که دل با منت صاف نیست که گفتار سرد تو جز لاف نیست

گل نشکفد ز گلبن افسرده‌خاطران تا ابر دیده را چمن‌آرا نمی‌کنند

گفت حق یا نار کونی شو تو برد آتش آنجا گاه کلّی گشت سرد

بر روی تو شمع همچو من عاشق شد ناگه نفسی سرد زد و دستت سوخت

کند گر امتحان سردی آب نیارد پنجه مرجان دمی تاب

نخواهی آنکه چو سکه قفای گرم خوری مکوب آهن سرد، از سر درم برخیز

طالب آمل گذشت و طبعها افسرده شد کز چه رو آن آتشین گفتار در عالم نماند

زند چون چشمه جوش از سردی آب نماند بر فلک خورشید را تاب

بر مثال زبان مار، به کام بفسردی کس ار کشیدی آه