سرجوش

خوشتر بود ز باده سرجوش دیگران در انتهای خط می پا در رکاب تو

خیز و به یاران بده باده سرجوش را نوبت طغرل رسید درد به او درگذار!

از آن به خاک نشان دست ابر اعدلش که در زمانه او می کند سرجوشن

ساقیا پای دار تا ز کفت می سرجوش پایدار خوریم

خط تو راه دین ودل وهوش می زند ته جرعه ای است این که به سرجوش می زند

خمار حوصله سوز است نشئه رنگین تر غمی که باده سرجوش کرده ای از ما

در حبابی چه پر و بال گشاید طوفان ؟ ظرف بلبل چه کند بامی سرجوش بهار؟

کوی آبلش دارای دو بخش بالا و پایین است که بخش بالا از جادهٔ اصلی به سوی کوه پایه و بخش پایینی از جاده به سوی پایین است. آب و هوای آبلش کوهپایه‌ای و بیشتر، گرم است. این منطقه از شمال به دشت‌های کشاورزی دیمی تا رسیده به منطقهٔ تنگ بن؛ از جنوب به دشت‌های بدون آبی که تا روستاهای سرجوشر(ها) ادامه دارد؛ از مشرق به کوه‌های زاگرس و از مغرب به باغستان‌ها و آثار باستانی دورهٔ ساسانی و زمین‌های کشاورزی تا رسیده به منطقه‌های پایین محدود است.

سرجوش داغ لاله به جوشم نمی رسد فریاد بلبلان به خروشم نمی رسد

امام شهر ز سرجوش خمر نپرهیزد نزاع بر سر ته شیشه های ناصاف است

وین شربت نهان مترشح شد از زبان سرجوش نطق را به لسانی نهاده‌ای