سرتیز

گر تو خاری همچو خار اندر طلب سرتیز باش تا همه خار تو را همچون گل و نسرین کنند

در وقارست همه خیر و سعادت زیرا هرکه سرتیز بود زخم خورد چون مسمار

چو موی مژّه سرتیزی کن آخر بمویی قصد خونریزی کن آخر

چونک مرا یار خواند دست سوی من فشاند تیز فرس پیش راند خاطر سرتیز من

هزاران اشک خون آلود نوخیز فرو بارید از مژگان سرتیز

رخت والا و سوزن سرتیز خار باگل بهم بود ناچار

دلا تا چند پرهیزی بگو تو شمس تبریزی بنه سر تو ز سرتیزی برای فخر بر پایش

کس نمی‌داند نزاری از کجا افتاده است شور در عالم ز نوکِ خامۀ سرتیزِ من

بهر من دل‌خسته ای ترک کمان‌ابرو تیر مژه را کردی سرتیز چو پیکان‌ها

در صف دلبران به سرتیزی سر هر مژهٔ تو رستم عشق