سربرهنه

به طعن بیدل دیوانه سربرهنه نیایی مباد کفش ز پا برکند به دست بپوشد

خورشید سربرهنه به پای تو سر بسود کز خاک مقدم تو به سر برنهد کلاه

سربرهنه بر اشتر و پالان پیش ایشان ز درد دل نالان

نمی‌رود ز نظر حال زینب دلخون که سربرهنه و بی‌کس اسیر شمرد غاست

زنان سربرهنه پریشیده موی سوی آل حیدر نهادند روی

احمد حنبل که امام جهان بود و سیصد هزار حدیث حفظ داشت، به شاگردی او آمد و در غاشیه داری سربرهنه کرد. قومی بر وی اعتراض کردند که: مردی بدین درجه، در پیش بیست و پنج ساله یی می‌نشیند و صحبت مشایخ و استادان عالی را ترک می‌کند؟

زتاب آه جگر خستگان او خورشید سربرهنه به سر می برد هوا گرم است

خورشید سربرهنه پی شکوه آمده است بر درگه تو از ستم بیکران برف

شب خرد دید سربرهنه مرا گفت ای از تو پشت معنی راست

دردا که سربرهنه چو خورشید از این درم دشمن برد علانیه کشور به کشورم