سراپرده

سراپردهٔ شهریار و سران کشیدند بر دشت مازندران

خورشید صفت تا که مجّرد نه برآیی سلطان سراپردهٔ افلاک نگردی

در سراپردهٔ وجود حزین همه عشق است، باقی افسانه

آنان که بماندند پس پردهٔ پندار احوال سراپردهٔ اسرار ندانند

حاصل دولت دنیا همه غفلت بوده است پرده خواب، سراپرده دولت بوده است

در شبستان افق چرخ کهن نوش کند از شفق می که سراپرده شام اندازد

آنکه چون پرتو خورشید ضمیرش بسزا بر سراپرده تقدیر مقوم گردد

اگر پنجه‌اش را شکست آوری سراپرده‌ها را به دست آوری

سراپرده بر جویباران زدند همان خیمه بر مرغزاران زدند

به سراپردهٔ میخانه روان خواهم شد خوش شبی معتکف کوی مغان خواهم شد